Anladım ki ben bu dünyayı hafife almışım
Meğer ne çok yanılmışım
Şiirden uzaklaşınca kendimi unutmuşum
Ahh, halbuki insan en çok kendi olabilmeli
Şimdi açtım gözlerimin çeşmesini bozan müziğimi
Sanki her şey haykırıyor!
Kendimi, kendim olmaya adamam gerektiğini
İçimden bir ses bana,
Ne olursa olsun
Kaldır başını, dik dur ve gülümse diyor
Ve bunu, bu telkinini her unuttuşumda yılmadan yapıyor
Böylece ruhum bir kuşun kanatlarında uçabilecek kadar hafifliyor
Hayatın yılmadan getireceği zorluklara göğüs gerebilecek cesareti buluyorum
Bu kısır döngü beni mahvediyor ama,
Yeniden dünyayı hafife almış oluyorum...
#şiiremeftun