"Zamanla söylememeyi öğreniyor insan, Hamlet gibi rol yapmaya başlıyor; çünkü insanlar sevmiyor yasın uzamasını, ayıpmış gibi, e uzattın ama artık, durumları. Bu hepimiz için geçerli aslında. Toplum bir süre sonra konudan kopuyor, kederimizle baş başa kalıyoruz. Olduğumuzdan daha iyiymişiz gibi rol yapmaya başlıyoruz, mecburen; kendimizi farklı sahnelediğimiz bir performansa dönüşüyor hayat. Ama kederimiz geçmiş gibi rol yapmaya başlayınca da, keder hakikaten hafiflemeye başlıyor, en tuhaf olan da bu."