Normalde kitap okuduğumda kendimi bir atın üstünde ormanda gezmeye çıkmış gibi hissederim. Ruhum ferah, kalbim rahat olur. Kitabın içindeki kötü ve bencil karakterler bile ruhumu sıkamaz. Jane Eyre'i okurken de böyle hissetmiştim, Uğultulu Tepeler'i okumak istediğimde de böyle hissedeceğimi düşünmüştüm ama maalesef ki düşündüğüm olmadı. Bu kitap bana bir ormanda geziyor gibi değilde, kendimi bir hapishanede, terk edilmiş bir akıl hastanesinde, boş beyaz bir odadaymışım gibi hissettirdi.
Kitap hakkında söyleyecek çok sözüm olsa da hiçbirini söylemeyeceğim çünkü bu kitap gerçekten de ruhumu kararttı.
