deliliğin kıyısında, güneş ışığı.
Bitirmeden kendini bıraktırmayan bir roman. Yer yer çok acı. Müthiş yaralayıcı.
Linda Boström Knausgaard bipolar hastasıymış, 26 yaşında bu teşhis konmuş kendine. Annesi iyi bir tiyatrocu olduğu için trajedyaları çok severmiş, ezberlermiş.
Bu kitapta da aslında bu sevgisini bir nebze yansıtmak istemiş. Helios, Güneş tanrısı olarak bilinir. Atlı arabası ile gökyüzünde gezer. Işık olarak sembolize edebiliriz bu kitapta Helios’u.
Kitap babasının kafasından doğan bir kız çocuğuyla başlıyor, tıpkı Athena gibi. Doğduğu anda tepeden tırnağa silahlanmış, güçlü bir kadın. Fakat babasıyla bir daha görüşemez, koruyucu bir aileye verilir. Burada yaşadığı hayatı, aileyi ve bireyleri bakış açısıyla okuruz. Hiç bilmediği, onu anlayamayanların, sık sık konuşamadığı bir karmaşanın içinde büyümeye çevresini anlayama çalışır. Sıkça babasını özler, büyük meraklarla mektup yazar. Fakat ruhani dengesi onu sahiplenen aile üyeleri tarafından iyi bulunmaz. Ruh ve sinir yıpranması, büyük bir depresyon ve konuşamama durumu ile ruh sinir hastanesine yatışı sağlanır.
İşte kitabın en vurucu noktalarından biri İkinci Bölüm. Yazarın yazarlıktan çıkıp kendine ayna tuttuğu bir bölüm bence, sık sık kendini istediği, ait olmak istediği yerlerde bulan, bilmeden kendine zarar veren, ölümden korkan ama onunla dost bile olmak isteyen birine dönüşümü. Kelimeler, paragraflar çok güçlü. O kadar etkilendim ki.
Yazarın deniz tutkusu, son bulma duygusu, sonsuzluk… Bunlar da benim sıkça özlem duyduğum, hissettiğim burukluklar.
Sonu ayrı vurucu, kendisi bütünüyle bir sızı. Yazar, eserlerinde bazı yerlerin okuyucu tarafından tamamlanmasını ve oluşturulmasını istermiş. Umarım onun kadar iyi bir şekilde tamamlayabilmişimdir, kendimce hissettiğim yerleri. İlk kitabı ve onu tanımak için iyi bir kitap. Önerimdir.
Işık ve felaket güzel bir deniz.
Bir nebze umut ve güneş ışığı, deliliğin kıyısında.
·
93 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.