''Yalnızlıktan sıkılmıyor musun ağabey?'' diye sordu.
Cemil Kâzım cevap vermedi. Ne cevap verebilirdi? Etrafında bir yığın duygusuz insan olsaydı yalnızlıktan kurtulacak mıydı? Duygularına, düşüncelerine yabancı, acılarına kayıtsız, kendi çıkarından başka bir şey düşünmeyen, bir lokma leş parçası bulunca kargalar gibi hep birden o cılız parçaya saldıracak bir sürü insanla bir arada yaşamak, yalnızlığın vereceği sıkıntıdan, hüzünden daha acıklı, daha dayanılmayacak bir değil miydi?
Sayfa 10Kitabı okudu
·
50 views
Sessizlik içinde, birbirinin söylemeden bile istediğini, dediğini anlayan, birbirine candan bağlı iki kişi arasında yaşamak yeter derecede avutucu şeydi, Cemil Kâzım bu göze görünen, dıştan bakılınca kasvetli sanılan yalnızlıktan çok, hiçbir şeyle anlatılamayan, yatıştırılamayan ruh yalnızlığından, hayal yoksulluğundan korkuyordu.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.