Çok yoğun duygularla bitirdiğim “Kapı” yı 
Magda Szabo eserleri arasında birinci sıraya yerleştirdim. (İzanın Şarkısı , Yavru Ceylan , Kapı sıralamasıyla okudum.) bakınız ki zaten kitap değerini bulmuş ve sevgili yazar Magda Szaboya Fransa’nın büyük ödüllerden biri olan Feminayı kazandırmıştır.
‘Kapı’ kelimesi Szabonun bu eserinde aslında çok güçlü bir metafor.
Szabó ‘Kapı’ kelimesini kitabın son cümlesine kadar ince ince öyle güzel işlemiş ki kitabı bitirdiğinizde bu ne anlamlı bir kitap adı seçimi diyorsunuz.
Szabonun bize anlatmak istediği gibi aslında… Kapı değil midir bizi insanlardan ayıran; mahremiyetimizi sağlayıp hayatlarımızı sır olarak koruyan?
Herkesin baktığınızda bir kapısı vardır. Kimisini buyur eder, bir nevi hayatınıza konuk edersiniz. Kimisini ise her zaman saklı kapılarınızın arkasında bırakır, içindeki hayatınızı sadece kendinize saklarsınız.
“Kapı” otobiyografik bir eser. Kitap boyunca, Szabonun bir arkadaşının önerisiyle evine yardımcı olarak çağırdığı yaşlı Emerenc ile olan yirmi yıllık ilişkisini okuyoruz. Emerenc hem insanların hem hayvanların dilinden anlayan , güçlü , çalışkan ve diktatör bir kadın. Szabó ile sürekli çatışma halinde olan bu zıt karakterin evinin kapısını bile kimselere açmayışının altında yatan sırları zamanla çözümlüyoruz.
Bu kitap bende, Szabonun Emerencin ölümünün arkasından böyle bir eser ortaya koyması sebebiyle Emerence olan sevgisini , özlemini ve en çok da ondan af diliyor olduğunu düşündürdü. Kitabının ilk sayfalarında söylediği cümleyi hatırlayalım. “Emerenc’i ben öldürdüm. Onu kurtarmayı istemiş olmam bu gerçeği değiştirmez.”
Velhasıl kelam, insanın içine işleyen betimlemelerle dolu uzun cümleler , akıp giden bir karakter anlatısı ve kelimelerin asla yitirilmediği başarılı bir çeviriyle alkışı gerçekten hak eden bir kitap.
·
266 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.