06.02.2023
Depremden bir gün sonra... Annem ve babam evden eşyalarımızı almaya gitmişti. Yatağımın yanındaki sehpada duran kitabımı almasını istemiştim. Önceden kitabın yarısını okumuştum. Diğer yarısını bir çırpıda bitirdim. Dışarda ambulans sesleri, içerde ağlaşmalar, sitem ve daha ağırlıklı şikayet dolu söylemler, çocukların ağlayışları, anaların umutsuz bakışları, babaların telefon başında bir umut bekleyişi ve elimde 
Palto ... Ne anladım biliyor musunuz bu hayatın birilerinin kalbini kıracak kadar uzun, birilerini üzecek kadar önemli olmadığını... dertlerimizin aslında o kadar dert edilecek şeyler olmadığını... Sonra kitabı masanın üstüne bıraktım ve dışarıda köyümüze gidecek olan arabaya bindim. Sonra tekrardan düşüncelere daldım. Bu hayattan sessizce göçenleri düşündüm...
··
2 artı 1'leme
·34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.