"Bütün dostlarımı selamlarım! Hepsine uzun geceden sonra gelen tanın kızıllığını görmek nasip olsun! Ben, her zamanki sabırsızlığımla önden gidiyorum.” diyerek intihar etmiş bir yazar. İntiharını, Zweig'i intihara sürükleyen düşünceleri, neler hissettiğini bu kitabı okuyunca daha iyi anladım çünkü yazar bu kitapta yaşadıklarının bir kısmını, olağanca yüzeysel ama etkili bir şekilde okurlarına sunmuş. Stefan Zweig hakkında birkaç bilgi vermek istiyorum. Stefan Zweig, bir Yahudi hem de Nazi Almanyası'nda yaşamış bir Yahudi. Çocukluğundan beri Yahudi olmasından asla utanmamış hatta Yahudiliği benimsemiş. Birçok savaş görmüş hatta Birinci Dünya Savaşı'na gönüllü olarak katılmış. Başta savaşı gazeteci ve yazar kimliği ile desteklerken, Galiçya'ya gidip cephedeki acıları gördükten sonra fikri değişmiş ve savaş karşıtı bir ideolojiye sahip olmuş. Eserleri Naziler tarafından yakıldıktan sonra ülkesini terk ediyor. Ülkesini terk etmesinin diğer önemli sebebi de; yaşanan savaş ve katliam. Daha sonra da Hitler rejimine, Hitler'in Yahudilere yaptığı acımasızlığa, insanın insana yaptığı ve insan dışındaki hiçbir canlının birbirine yapamayacağı eziyetleri görmeye daha fazla dayanamamış, eşiyle birlikte bir buhrana kapılıp, yüksek dozda ilaç içerek yaşamlarına son vermişler. Stefan Zweig'in eserlerini ilk okuduğumda 12-13 yaşındaydım ve çok bir şey anlamamıştım açıkcası. Daha sonra yazarın biyografisini okuduğumda eşiyle birlikte bir buhrana kapılıp öldüğünü görmüştüm ve o yaşımda şöyle düşünmüştüm kendisine faydası olmamış birisinin bana ne faydası olur ki? Şimdi bakınca ne kadar saçma olduğunun ben de farkındayım. Tabii ki fikirlerim çok değişti ne eski benim ne de eski düşüncelerime aitim. Kitabın konusuna gelirsek: Bir adam ve eşi savaştan kaçıp İsviçre'ye gidiyorlar. Bir gün Ferdinand'a ordudan bir mektup geliyor. Savaşa katılması için. Ferdinand aslında bu mektubun gelebilme korkusuyla yaşıyor ve mektup geldiğinde eli ayağı titriyor. Çünkü savaşmak istemiyor, çünkü düşman adı altında bile olsa kimseyi öldürmek istemiyor, çünkü bir grup insanın çıkarı için bu vahşete ortak olmak istemiyor. Buna rağmen iradesinde bir zayıflık hissediyor. Savaş karşıtı olmasına rağmen, onu orduya çeken bir duygunun olduğunu hissediyor. Bu duygu kitaba adını veren, mecburiyet duygusu. Ferdinand kendisi ile kendi fikirleri ile çelişirken olaya karısı katılıyor. Eşini orduya gitmemesi için ikna etmeye çalışıyor. Onun özgür olduğunu kimsenin ona zorla bir şey yaptıramacayağını anlatıyor. Peki Ferdinand eşinin sözünü dinliyor mu? Dinlemiyor mu? Karşı olduğu katliama mecburiyet duygusundan dolayı katılıyor? Katılmıyor mu? Onu sizlerin okumasına bırakıyorum. Kitap hakkında kendi yorumlarıma gelecek olursak tek kelime ile mükemmeldi. Çok sevdim. Belki bu dediklerim için eleştirilebilirim ama yine de söyleyeceğim. Vatan, millet, bayrak adı altında insanların hiç tanımadıkları insanları katletmesi ne kadar doğru? Bu savaşı başlatan kişilerin çıkarları doğrultusunda insanların kendi canlarını, sevdiklerinin canlarını hiçe saymadan ölüme koşması ne kadar doğru? Kitabı okumadan ve 2-3 ay önceye kadar ben de şöyle düşünüyordum: İşte savaş olursa bizim ülkemizin de hepsi katılır vesaire ama bu kadar kolay bir şey değil. İnsanların canlarını hiçe sayması da kolay bir şey değil. Savaş meydanında bir tane parçalanmış ceset görseokuduğumd herhangi biri(umarım böyle bir şey kimsenin başına gelmez) herhangi bir insan o katliamı görse bu kadar emin konuşamaz. Kitapta yaşananların Stefan Zweig tarafından birebir olmasa da yaşanması beni gerçekten üzdü. O da eşiyle birlikte bir zulümden kaçıyor. Kitaptaki Ferdinand ve eşi de öyle. Keşke bu savaşlar hiç yaşanmasa. "Savaş; yüreklilik değil, korkaklıktır." Sözüne sonuna kadar katılıyorum.Bu öfkenin nedeni, acımasızlığın gerekçesi nedir? Bu dünya hepimize yetecek kadar büyükken...

MecburiyetStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202161,9bin okunma

·

35 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Anna Karenina