* Akhilleus’un Şarkısı * Onun yerine kafamda başka görüntüler beliriyordu. Lire doğru eğilmiş bir boynun kıvrımı, ateşin ışığında parıldayan saçlar, durmadan kıpırdanan ellerdeki kirişler. Bütün gün birlikteydik, kaçacak yerim yoktu. Ayaklarına sürdüğü yağların kokusu, giyinirken gözüme ilişen teni. Bakışlarımı zorla ondan söküp alır, Kumsaldaki o günü,Akhilleus’un gözlerindeki soğukluğu ve benden nasıl kaçtığını hatırladım. Bir de annesini tabii. Annesini hiç unutmuyordum. •Deidameia, kadınları benim için dans ettirdiğinde ne olacağını düşünmüştü acaba? Gerçekten de Akhilleus’u tanımayacağımı mı zannetmişti? Onu yalnızca dokunarak, yalnızca koklayarak bile tanırdım; kör olsam bile nefes verişlerinden,ayaklarının yere vuruşundan tanırdım. Ölmüş olsam bile, dünyanın sonu gelmiş olsa bile tanırdım onu. •Akhilleus söz konusu olunca otorite doğuştan kazanılmış bir zarafetti, askerler de rahipler karşısında yaptıkları gibi yüzlerini bu güce çeviriyorlardı. * Cesedin üstüne yığılıyor. Anlayış bütün vücuduna yayılıyor, onu doğuyor. Boğazı yırtılırcasına bir çığlık koparıyor. Sonra bir çığlık daha, bir çığlık daha. Elleriyle saçlarını yakalayıp yolmaya başlıyor, altın rengi tutamlar kanlı cesedin üstüne düşüyor. Patroklos, diyor. Patroklos,Patroklos. İsim yalnızca bir sese dönüşüne kadar durmadan tekrarlıyor. Kıpkızıl bir hiddet doğuyor içine, adamı neredeyse oracıkta öldürecek. Ne var ki onu öldürmek için beni bırakması gerekiyor. Bunu yapamaz. Bana o kadar sıkı sarılıyor ki göğüsündeki bir pervanenin kanatları gibi hafif çarpıntıyı hissediyorum. Bir yankı, hala gövdeme bağlı sonra parçası. Bir azap. * * ışığın batı ufkundaki mezarına gömülmüşünü seyrediyoruz. * “ onu tanrı yapamadım,” diyor. Pürüzlü sesi kederle dolu. * “Ama onu yaptın.” * Uzun süre cevap vermiyor. Gözleri ölen ışığın son kalıntılarıyla parlayarak orada öylece oturuyor. * “ yaptım,” diyor. Önce anlamıyorum ama sonra mezartaşını görüyorum. Mezartaşını ve Thetis’in taşın üzerine yaptığı işareti. Taşta Akhilleus yazıyor. Yanında da Patroklos. “ git,” diyor.” seni bekliyor.” Karanlıkta iki gölge, umutsuz, ağır alacakaranlıkta birbirine uzanıyor. Elleri birleşiyor ve ışık, yüz altın kupadan dökülen bir güneşmişcesine sel olup yayılıyor.

Akhilleus’un ŞarkısıMadeline Miller · İthaki Yayınları · 202013,5bin okunma

·

45 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aegish