"Tüm yaşamımı ardımda bırakıp amok koşusuna çıkmıştım ; bilinmezliğe doğru var gücümle koşuyordum, hiç durmadan..." Amok Koşucusu Zweig'in tahlilllerinin çok yüksek bir seviyeye çıktığı bir kitabı. Doktordan önce iğrendirmek sonra acıtmak suretiyle başarıyor bunu. Sadece ahlâki değerlerle okusaydım kitapları, bir yerden sonra tek bir türe odaklanırdım. Öyle değil. Bu kitapla ilgili, kimseyi ayıbı ile günahı ile yargılamak bize düşmez diyeceğim. İnsan bilinmezliğe doğru var gücüyle koşar mı? Adı üzerinde: Bilinmezlik. Nereye gittiği bilinmez bir yolda koşmak ironik ama gerçektir. Bunu da yalnız yaşayanlar bilir. Mantığa aykırı gelen bir çok şeyin gerçek olması gibi gerçektir bu durum. Bir çok normal duruşlu insanın, içinde gizlediği şeyleri sadece tahmin edebiliriz. Kişinin kendisi dahil bütünü göremez. Özellikle cinnet hali bu hallerin başında gelir. Hiç cinnet geçirdim mi? Kim bilir. Hayatta hiç bir şeyi 'ben yapmam, benim başıma gelmez' diye görmüyorum. O yüzden de öyle üstten konuşamayacağım. Bir keresinde çenem kaymıştı sıkmaktan. Çok uzak değil, gündüzü güneşli, gecesi kasvetli bir bayram gününden bahsediyorum. Hep sabah olur. Güneş hep doğar. Işık muhakkak vurur perdeye. Karanlıklar aydınlığa tebdil eder. Peki geçmeyecek hissi veren şeylerin kıymeti harbiyesini neden göremiyoruz? Neden bu koşunun anlamsızlığı ile baş edemiyoruz? Çünkü bu koşu aklı başında bir koşu değil. Bir cinnet koşusudur. Şimdi. Komple bir amok koşusundayız. Gözler kapanmış, herkes gündüzü kendine gece yapmakla meşgul. Yüz yıl önceki hareketler bugün hakaret, tehdit olarak algılanıyor ama göz önündeki kötülükler, nefretten kamaşmış gözlere melekvari görünüyor. Bu koşuya katılamayacak kadar yorgun hissediyorum. Günlerimi oruçla gecelerimi uykuyla doldurmaya çabalıyorum. Yoksa elimden olmasa da dilimden berbat bir kaza çıkacak.

Amok KoşucusuStefan Zweig · Tutku Yayınevi · 2017111,6bin okunma

·

45 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren