Allah’ın, bizi nasıl sevdiği ve şefkat ettiğini anlamamız için verilen bir ölçücüktür annelik ve babalık duygusu.
O sevgi ve şefkat, o çocuk için O’ndan bize gönderiliyordu.
Rahim’i ve Vedud’u anlamak için.
O zaman daha iyi anlıyorduk.
Nefsimizdeki ölçücükle...
Çoğu zaman bu sevgi ve şefkatin o an kalbimize o isimden, o zattan aktığını düşünmeden sevip, şefkat ediyorduk. Ve o şefkatin, o ismin aynası olduğunu düşünemiyorduk. O sevgi ve şefkati verdiği için şükretmeden yaptığımız davranışın, tokatlarını çocuğun büyüdüğü zaman bize ve çevresindekilere sevgi ve şefkat göstermemesi ile mi yaşıyorduk acaba?
Yapmadığımız şükre, sabırla mı karşılık veriyorduk?
Kim bilir?
Çünkü biz şefkatin aynası olduğumuzu unutunca, çocuk da biz aynaları unutabiliyordu.
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.