“Hıh! Utanmak! Utanmayı çoktan unuttum. Bütün hayatın bir arapsaçına dönünce utanma duygusu kalır mı? Orada insanları öldürüyorsun. Bütün bu kargaşalığın sebebi nedir bilmiyorsun… Ama sana nasıl anlatayım? Hiçbir zaman anlayamayacaksın sen. Kadınca zalimliğin alev gibi sarmış seni, benim kalbimi neyin kemirdiğini, kanımı neyin içtiğini hiç düşünmüyorsun. Geçen gün bir nöbet geçirdim. Bir an için kalbim durdu, buz kesildim…” Gregor’un yüzü karardı, kelimeler ağzından güçlükle çıkmaya başladı. “Çok zor, çok; bunu unutmak için her şeyi yapabilirsin: votka olsun, kadın olsun. Dur! Sözümü bitireyim. Hep içimi kemirmekte olan bir şey var. Hayatın gidişi yanlış bir yola saptı ve belki ben bunda da yanılıyorum…”
·
25 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.