Geçirdiğimiz yoksulluğa üzülmüyordum. Ama "Yoksulluk bir yazar için bulunmaz bir okuldur. Yoksulluk onun olayları iyi analiz etmesine yarar." diyen Hemingvey'e de inanmıyordum.
Hemingvey'in bunu zengin olduktan sonra anlaması ilginç değil mi?!
Yedi yaşıma geldiğimde annemi meyveden nefret ettiğime inandırmıştım. Dokuz yaşıma doğru ayağıma göre yeni bir ayakkabı seçmeyi bırakmıştım. On birimde okumayı artık sevmiştim. On altıya bastığımda para kazanmasını öğrenmiştim.