Kitap muhteşem. Sessiz çığlıklara şahit oluyorsunuz.. Ahh keşke şu canlılar da bizler gibi konuşsa da hepsini dinlesem dertlerine ortak olabilsem.. İnsanoğlunun ne kadar acımasız olduğunu, düşünebilme yetisine sahip tek varlık olmasına rağmen neden başka canlıların da canını düşünmediğini gözlerimdeki bir hüzünle bir kez daha gördüm. Her şeyden önce onların da pencerelerinden hayata bakmadığımıza kızdım. Acıya katlanmanın, katlanmak zorunda kalmanın tüm haykırışlarına şahit olmak beni çok hüzünlendirdi. Canım acıyarak okudum. Tüm bu sözlerime kitabın baş kahramanın (sessiz çığlıklara mahkum bıraktığımız) sözüyle son vermek isterim.
” Fakat atlar acılarına sessizce katlanmaya alışkındırlar.” [Bazı akışkanlıklar can acıtır..]