Graves ve Ben
Ben bir graves hastasıyım. Hipertroidim var. Bir kaç yıldır tedavi görüyorum ancak bir arpa boyu yol almış değilim. Benim için hastalığın kendisi bir sorun değil, ancak hastalığın sonucu büyük bir sorun.
Hastalığın şöyle bir getirisi var: hipertroid, insanda çok fazla sinir/öfke yapıyor. Dolayısıyla en ufak problemlere bile çok fazla öfkeleniyor
··
781 views
Hiç öfkelenmeyen ben bu hastalıkla kendimi tanıyamaz oldum maalesef. Allah tüm hastalara Şafi ismi hürmetine şifa versin.
Âmin. Ben atom tedavisi aldım, 3. yılın sonunda. Özellikle ilacı aldığım bir kaç gün boyunca inanılmaz bir sükunet yaşadım; meğer beynimin içinde sürekli bir şeylerden şikayet eden o ses olmayınca, dünya ne kadar güzel bir yermiş. İnsanların kalbini kırmamak, etrafındaki olayları hep pozitif şekilde yorumlayabilmek gerçekten dünyayı cennetleştiriyor...
Bugün hastalığı kısmen yenmiş sayılırım. İlacı bırakmayı deniyoruz doktorumla. İnşallah da bırakacağız.
İnşallah siz de tez zamanda üstesinden gelirsiniz. Hakikaten yaşamayanın kesinlikle anlayamayacağı bir ahval bu. Allah, yardımcınız olsun.
3 next answer
Yüce rabbim tüm hastalara ve sizlerede şafi ismiyle şifa versin 🤲🤲
Yazı hem bir iç dökme hem de uyarı niyetiliğinde olmuş. Öncelikle geçmişler diliyorum. Bahsettiğiniz rahatsızlığı ilk defa sizden duydum. Bırakın birinin hastalığı olduğıunu düşünüp ona anlayış gösterme hassasiyetine sahip olmayı, o hastalığa dair bile bilgimiz olamayabiliyor işte benim gibi. Aslında yazınında irdelemeyi istediğim o kadar çok cümle kurmuşsunuz ki, tek tek hepsini ele alıp vaktinizi çalmayı çok isterdim. Onun yerine elimden geldiğince kısaltıcam.
Dezavantajı avantaja çevirdiğiniz bir süreç yaşıyorsunuz. Evet duyarlılık sahibi olmak bize çok şey katmıyor olabilir ama inanın kendiniz gibi olan ve hassasiyet bekleyen insanlar için bir nimet oluyorsunuz. Ben komşularımın düşüncesizliği yüzünden uykusuzluktan bir ara öfke patlamaları ve anksiyete yaşamıştım. Ya da Üniversite zamanı yurtta anlayışsız insanlar yüzünden bir sürü o da değiştirdim. Dışardan bana deli gözüyle bakan bile olmuştu. Ama hassas kulaklarınız varsa bunu sadece sizin gbi olanlar anlıyor ve buna göre dikkat ediyorlar. Ta ki sabahları deodorantını bile sıkarken banyo kapısını kapayan bir oda arkadaşına denk gelirsiniz ve hıh işte olması gereken bu inceliktir dersiniz. Başkalarına karşı duyarlı olmanın, yaralarına dokunmamaya çalışmanın, sosyal anksiyetelerini tetiklememenin, travmalarını hatırlatmamanın çok kıymetli olduğuna inanıyorum.
Dönüşüm acılıdır. Ama sonucu çoğunlukla iyi olur. Rahatsızlığınızı buraya evirmeniz çok hoşuma gitti🌿
Birilerini yadırgamadan önce acaba onun da vardır bir derdi, ondan böyle ağlıyordur ya da ani bağırmasına sebep olacak ne dedim diye düşünemiyoruz malesef. Bakın düşünmüyoruzcuları ayrı tutuyorum. Onların ki bile isteye
Üniversite yıllarınızda yurtta ve diğer zamanlarda komşularınız ile gerçirdiğiniz yaşantılar konusunda ortak deneyimlere sahip olmamıza sevindim. Zira bu konuda anormal olduğumu düşünmeye başlamıştım. Benden başka aynı şeyleri yaşayan birinin olması, anormal olmadığım konusundaki inancımı güçlendirdi. Dahası kendi yaşantınızdan yola çıkarak hususi durumuma dair empati kurmanız beni ziyadesiyle mutlu etti.
Hastalığım sürecindeki deneyimlerimi paylaşmayı hep çok arzuladım. Ancak ne zaman bu konuyu açsam ve dahi bu durumdan umumi ilkeler çıkartacak olsam insanlar acıyarak bakmaya başlıyor, şifa dilekleri vs derken tedavinin sonuçlarına konuyu eviriyorlar. Bir çeşit üzücü duruma karşı geliştirdikleri bir refleks bu sanırım, bu yüzden kınamayıp olağan görüyorum. Ancak benim de bu deneyimlerimi aktarmaya ihtiyacım vardı o yüzden buraya yazmaya mecbur kalmıştım. Ve meramımın "yazdıklarınız sebebiyle" anlaşıldığını görmek, hassaten mutlu etti beni. Yorumunuzu zevkle okudum. Ancak eksik gelmiş, son cümleniz tamamlanmamış. Düşünceleriniz de ...☺️🙏
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.