Beyin yakan bir eser..
Öncelikle kitapla nasıl tanıştığımızdan başlayayım:
Doğrusu bu kitabın varlığından bile haberdar değildim, tıpkı daha nice kitaptan haberdar olmadığım gibi.. Tek bildiğim hafızamın kıyısında köşesinde, 
Güray Süngü diye bir yazarın kalmış olması.
Bazı kitapları siz seçersiniz, bile isteye alır okursunuz. Ama bazı kitaplar da siz istemeden geliverir. Okumanız gerekiyordur demekki onu. İşte bu kitap da ben hiç istemeden geliverdi. Plansız, habersiz bir hâlde: "Sen okursun, al bu kitap senin olsun," dedi kuzenim. Bende almış bulundum.
Kitaba bakarken, muhtemelen isminden kaynaklı hiç böyle bir şey hayal etmemiştim. 
İnsanın Acayip Kısa Tarihi.. Bende farklı fikirler çağrıştırmıştı.
Gel gelelim kitabın daha ilk sayfasından bile yerle bir etti tüm fikirlerimi. Sonra dedim ki kendi kendime:
"Aklındaki tüm fikirleri bir kenara bırak, sadece oku, belli ki yanıltacak seni Güray Süngü Beyciğim.." Öyle de oldu. Fazlasıyla yanıldım. Beynim alt üst oldu. Çok defa 'Ben ne okuyorum ya' dedirtti. Ama tüm bunlara rağmen garip de bir çekiciliği vardı. Okudukça okuyasınız geliyordu.
Kitabın sonlarına doğru bir anda her şey değişti, hatta olayları anlamlandırmakta bir parça güçlük çektim de diyebilirim. Parçaları birleştirmeye çalıştım bir yandan, bir yandan da okumaya devam ettim. Yer yer güldürdü, hatta haksızlık etmeyeyim tebessümle okudum kitabı hep.
Hafife alınmayacak bir eser bence. Kitabı bitirip kapağını kapattığınızda bir saygı uyandırıyor sizi yazarına karşı. Ve bir hayli de düşündürüyor.
Güray Süngü 'nün kaleminden okuduğum ilk eserdi bu. Ama son olmayacak belli ki..
Eğer sizde henüz Güray Süngü ile tanışmadı iseniz, ona bir fırsat vermenizi tavsiye ederim. Denemeye değer..
"Belki de sana düşen, bulmak değil, aramaktır..."
(Sayfa 49)
"Bir şeye ulaşmak için yıllarca çaba sarf eder, ona ulaşınca değerini bilmezsiniz siz."
(Sayfa 65)
"Hafıza dediğin kederdir kâtip yaz bunu.
Dünya boşlukta nasıl duruyor sanıyorsun.
O, boşluk değil keder.
Kederi çıkar, dünya düşer.
Unutma."
(Sayfa 132)
"Hatırladıkça anlarmış insan.
Unuttukça tükenirmiş.
Çöktüm dizlerimin üstüne pansiyon odasında. Dua ettim;
Allah'ım bana onu unutturma.
Allah'ım acıya, derde, kedere razıyım, bana aşkımı unutturma.
Allah'ım yanmaya, paralanmaya, ufalanmaya razıyım, bana kendimi unutturma.
Amin."
(Sayfa 132)
·
81 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.