Cioran’ın üslubuna yavaş yavaş biraz daha alıştım.Bu eserle birlikte Cioran’ı biraz daha anlamadığımı,felsefesinden uzaklaştığımı düşünüyorum.Çünkü Cioran’ı anlamak hem çok kolay hem de inanılmaz zor.Söylemleri ve üslubuna alışmak konusunda ise hiç zorlanmadım.En çok fark ettiğim durum cümlelerinin öznesini hep kaçırıyor oluşum.Cümlelerinin öznesi bazen aynı anda her şey gibi bazen de yok gibi.Bu düşüncemin sebebi cümlelerinin uzunluğundan da olabilir ama tam tersi olsaydı da özgünlüğü kalmazdı belki de.Bu adamın her kitabını bitirdiğimde “şimdi ben bu eserden ne anladım?”sorusunu soruyorum.(Her eserden bir şey çıkarmamız gerekiyor mu o da tartışılır tabi)Ve bazen “hiç bir şey”cevabına ulaşıyorum.Bu eser de biraz böyleydi benim için.Adam Shakespeare’den İsa’ya Marks’dan Kiegeard’da her şeyden bahsetmiş.Ama esas fikri son bölüme bırakmış.Zaten kitap adını da bu son bölümden almış.Buradan çıkarılan sonuç da intiharın iyi bir şey olmadığı.Bazı noktalarda İntihar güzellemeleri olsa bile bu eylemin yanlışlığından bahsediyor.Her ne kadar eseri çok anlamadığımı düşünsemde Cioran’ın durduğu yeri ve zihninin derinliklerinde yatanı anlıyorum sanırım: Hep bir hangi eylem olursa olsun anti durum geliştirip onun peşine düşüyor,hep bir olumsuzluğu güzelleme durumu var.Bu eserinde de çoğunlukla bu durumu farkediyoruz.Hristiyanlığın eleştirisi,acı duymanın,hiçliğin yüceltilmesi oldukça yoğun ama buradan da Cioran’ı teolojik olarak konuşlandıramıyıruz.Net bir yargımız hiç yok,onunla ilgili. Kısacası Cioran bildiğimiz gibi cümlelerinin öznesinde kayboluyor,bazen de özneyi kaybediyoruz.Tercih edeceklere keyifli,pardon beyin yakıcı okumalar diliyorum.

Var Olma EğilimiEmil Michel Cioran · Metis Yayıncılık · 2020687 okunma

·

121 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.