Beni sevmediğini aslında başından beri biliyorum. Hiçbir zaman bana, "Seni seviyorum." demedin. Gözlerin bana hiçbir zaman sevgiyle bakmadı. Çoğu zaman acıma gördüm gözle rinde. Evet... Bunu bilip de... Böyle yaşamakla, ben de suçluyum aslında. Seni o kadar çok sevdim o kadar çok istedim ki! Bencillik ettiğimin farkında bile olmadım. Senin de sevilmek isteyeceğini, buna hakkın olduğunu görmezden geldim. Öyle ki... Sana kocalık yapacak vaziyette bile değilim. Bunu bile görmezden geldim.
Fakat... Sen şu kapıyı çarpıp, çekip gittiğin zaman anladım... O ana anladım ki, ben sensiz yapamam. Seni seviyorum. Seni umutsuzca, çaresiz bir şekilde seviyorum. Bunca umutsuzluğuma ve çaresizliğime rağmen, şu an burda olduğun için tanrıya şükrediyorum. Yapabileceğim bişey yok. Hakikaten çaresizim. Seni seviyorum..
Ama, belki de ben boş yere suçluluk hisine kapılıyorum.
Boş yere kendime eziyet ediyorum. Sana karşı haksızlık ettiğimi düşünüp, kendimi boş yere üzüyorum. Çünkü sen de benle benim için değil, bir anlaşmanın bedeli olarak evlendin. Bu vaziyette, senin beni sevip sevmediğinin de bir ehem miyeti kalmıyor. Sana söylemek istediğim, şu: beni ister sev, ister sevme. Ben sana kocalık yapiyim ya da yapmiyim, artık bunlar mühim değil. Senden, imzaladığın anlaşmanın şartlarını yerine getirmeni istiyor ve bekliyorum.
Sayfa 318Kitabı okudu
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.