O kadar... O kadar güzel bir şeydi ki!
Yer yer kahkaha attım. Kimi zaman gözlerim doldu. Ve belki gözlerimin dolu olduğu bir anda asılı kalmışken ben, kelimeleri ve çizgilerine karşı en samimi tebessümü ettim; belki gözlerimin dolu olmadığı, rastgele bir anda da... Ama bunun için ortak bir duygu durumum vardı ki işte o; kalbimin, çevirdiğim her sayfasında, kelimeleri ve çizgileri arasında kanat çırpmasına neden olmasıydı. Ben bu hikâyeyi, bu grafik romanı, kanatlarım varmışçasına okudum. Kalbim bir kuşmuş gibi...
Bu hikâyedeki aşk öyle şiirseldi ki, ben de onu kendisi gibi yorumlamak istedim. O yüzden...
