Bakışların. Bir film karesidir bana. Siyah beyaz oyuncuların mimikleri arasından nasıl sıyrıldığına bak. Sen bir başkaydın hep, sen küçük değildin ama bir o kadar da çocuktun. Beklediğin sevgiyi, saçlarının dağınıklığı gözler önüne sermiyor muydu? Yüzündeki ifade hiç öpülmemiş, kendini gözyaşına bırakmıyor muydu? Şimdi, her sözünü kurşun etmeyi öğretmişler sana. Konuş çocuk. Sen konuş ve yaşam önünde eğilsin bugün. Seni yıkıntıların merhametine bırakmışlar. Ayağa kalk çocuk. Bu korkular hiç var olmasın, elimizden geleni yüzlerine vuralım. Bil, tek başınasın çünkü sana ölü doğdun diyorlar. Ayakların gidiyor sadece, sense bu basılmış izleri silmek istiyorsun hep. Tüm bunların ardından dinle beni. Özgürlüğü unutma çocuk. Döküntü dolu o pencerelere doğru baktığın gün, içime korlar attın. O pencerelere atılıp dışarıyı izlediğinde ise alev aldım ben. Söylesene nasıl yanmam? Nasıl görmezden gelirim? Bakışlarının bir hedefi de benim, ne olur beni ağlarken hatırla. Ben gülemem hiç sana. O bakışlarına ölsem gülüş veremem.
·
115 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.