Kendine Ait Bir Oda eserinde yoksulluğun kurmaca üzerindeki etkisini, sanat eseri yaratmanın koşullarını ve kadın-erkek arasındaki farkları masaya yatırır.
19.yy başlarında kadının edebiyatla ilgili eğitiminin sadece gözlemlediği kişisel ilişkiler, evinde ortak kullanılan oturma odası, belirli kişilerle etkileşimde bulunması ve beraberinde getirdiği kısıtlı duygular olduğu tespitinde bulunur.
Kadınların yazmak için kağıt alamayacak derecede yoksulluk içinde olmaları, erken yaşta evlilik, eğitimsizlik, gelenekler, erkeklerden aşağı görülmeleri, evden dışarı çıkamamaları, her alanda kısıtlanmaları gibi sebeplerle edebiyata -bu, roman olmak zorunda değil. Felsefe, serüven veya gezi kitabı da olabilir, diyor- katkıda bulunamamaları yazım dünyasının da bir nevi yoksullaşması anlamına geliyordu.
”Kadının varlığına katlanamayan zihniyet; elbette onun yazmasına, okumasına, düşünmesine de karşıdır.”
Feminizm sosyo-politik bir hareketi çağrıştırsa da -feminizm erkek karşıtlığı/düşmanlığı değildir- bu bağlamdan ziyade yazar hemcinslerine sesleniyor;
“Para kazanın, kendinize ait bir oda ve boş zaman yaratın. Ve erkekler ne düşünür diye düşünmeden yazın.”
Günümüzde kadını “eksik etek, saçı uzun aklı kısa” gibi algılayan zihniyet ve bu zihniyetin savunma avukatlığını yapan erkek egemen bir toplumda hak ettiği konuma ulaşamamış olsa da kadınlarımızın yalnız edebiyatta değil, hayatın her safhasında olduklarına ve artarak devam edeceklerine inanıyorum.
”Sekiz çocuk yetiştirmiş olan hizmetçi kadın, yüzbin pound kazanan bir avukattan daha mı değersizdi?”
Kitapla ve sevgiyle kalın.
