Oğuz Atay bu kitabında da yine sesini duyurmaya çalışıyor. Anlaşılmak istiyor, kabullenilmek, doğruları insanların yüzlerine olduğu gibi vurmak yerine oyunlar içinde sakladığı sözcüklerle yapıyor. Kelimeleri birer haykırışa dönüyor. Son bir nefes hakkı kalmış ve bu hakkında da tüm insanlara gerçekleri göstermek için çırpınıyor gibi. Uyanın diyor... Uyanın artık. Duyun artık bu haykırışlarımı yarın çok geç olabilir diyor. Uyanın artık diyor. Görün tüm gerçekleri, ne için yaşadığınızı, nelere taptığınızı. Tüm bu yaşantınız size mi ait yoksa başkalarının istediği kalıplarda mı yaşıyorsunuz? Yaşadığımız her an gerçekten de bize mi ait? Yoksa birer oyundan mı ibaret yaşadıklarımız?
Bir insan her eserinde nasıl olur da kendisine tekrar tekrar hayran bırakır... İyi ki o kısacık ömrüne bu güzel eserleri sığdırmışsın büyük usta.
Keyifli okumalar.
