“ Sanıyorlar ki çok kıymet veriyoruz diye
içimiz hep çiçek hep bahar…
Sanıyorlar ki üzerine titredikçe çok güçlüyüz
hiçbir şeyden korkmayız…
Oysa öyle olmadı hiç…
Çok sevdik biz, hem de çok…
Seviyoruz diye bahardı içimiz ama tomurcukken soldu çiçeklerimiz… Korkumuz çoktu.
Kaybetmekten sevilmemekten korktuk hep.
Ne korkularımızı anladılar, ne de kırıldığımızı…
En sonunda her şey olacağına vardı. Ne korkularımız kaldı geriye, ne de açmadan solan çiçeklerimiz.
Onlar varsın kaybeden biziz sansınlar. “