İnsan nereden kırılıyorsa başını yine oraya çeviriyor. Kitabın sonunda bunu düşündüm.
Gülsüm’ün yaşadıkları içimi sızlattı. Çocukluğumdan bir şeyler buldum. Savruldum durdum.
Reşat Nuri’yi zaten bu yüzden çok severim. Beni bilir gibi yazmış hep. Kendi ruhumun yansımasını okuyorum her sayfayı çevirdiğimde.
Gülsüm büyüyor evet. Çok da güzel bir kadın oluyor ama yüreği hep o kırıldığı, dışlandığı, dövüldüğü, istenmediği evde kalıyor. Kalbinin bir parçası Bülent’te kalıyor.
