Bir edebiyat öğretmeni arkadaşımla konuşurken, yazarların yaşadıkları çağa en iyi ışık tutan tanıklar olduklarından bahsetmiştik ve şöyle devam etmişti muhabbet:
Öyle bir devirde yaşıyoruz ki bunları kaleme alsak elli-yüz sene sonra okuyanlar “Amma da uydurmuş, hiç gerçekçi değil!” diyebilirler. Tabii gelecekte kitap okuyan insan kalmış olursa.
Bu kitabı okurken işte bu muhabbet geldi aklıma. 
Turhan Yıldırım çağının aynası olmayı başardığı hikayelerinde sıradan okura seslenmiyor. O yüzden bu kitabı hepiniz okuyun diyemem. Bu kitabı okumak için üst kurmaca, pastiş, parodi, tarihe yöneliş gibi postmodern edebiyatın kullandığı tekniklere teşne olmak gerekir ki yazarın emeli anlaşılsın.
Ayrıca atıfta bulunulan birçok usta yazarı , önemli isimleri tanımak, tarih sayfalarındaki kara lekeleri, insanlığın çürümüş yanlarını ve bu ülkenin geçirdiği kara günleri bilmek hikayelerin art alanını kavramak için şart. Haa, bilmiyorum öyleyse okumayayım, diye de düşünmeyin çünkü bilmemek değildir ayıp olan. Yeni yazarlarla tanışmış olursunuz, tarihin karanlık sayfalarını karıştırmış olursunuz, insanlığınızdan utanırsınız ve insan olma yolunda bir adım daha yol almış olursunuz…
İçinde insanlığa dair umudu olmayanlar yazar olamaz diye düşünüyorum. Bu yüzden her kitap, içindeki tüm kötülüklere rağmen, umudun sesidir. Kulak verelim.
··
742 views
Yazarların bulundukların toplumun hafızasını canlı tutmak gibi bir görevinin olduğunu düşünüyorum. O nedenle "Çağının aynası olmak" kısmını çok önemli buluyorum. Değerli sözleriniz ve incelemeniz için çok teşekkür ederim Elif Hanım.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.