Biz çocukken çok mutluyduk.
Çünkü şehirdeyken bile doğadan henüz kopmamıştık.
Bahçelerde oynar, ağaçlara tırmanırdık Oysa şimdi öyle mi? Televizyonlar, bilgisayarlar, cep telefonlar...
Ne oldu? Daha mi mutluyuz? Sanmıyorum. Teknolojiye karşı değilim elbette. Ama demek istediğim şu:
Salt elektroniğe bağlı, iletişimsel yaşantı bizi daha mutlu kılmaz aklı başında çoğu insan günün birinde küçük bir yere yerleşip domates, zeytin yetiştirip mutlu olmanın hayallerini kuruyor. Ağır şehir yaşantısı, yalnızca domatesin, biberin DNA'sini deği, insanlarınkini de bozuyor.