XURAMAN-XURAMAN
Səhər vaqtı, ya Rəb, nə gördüm ki, canan
Gəlir şadü xəndan, xuraman-xuraman.
O məstanə gözlər süzüldükcə hər an
Alır can, dökür qan, xuraman-xuraman.
Çəkildim təhəssürlə yoldan kənara,
Dayandım yeşil, sayǝban bir çinara.
Baqıb gördüm əzm eyliyor lalǝzara,
O sevdayi-rəqsan, xuraman-xuraman.
Aqıb getdi... bən biqərar izliyordum,
Nihayət, yetişdik çəmənzara, durdum.
Kəsilmişdi həp taqətim, bən oturdum,
O eylərdi seyran, xuraman-xuraman.
Cihan cənnət olmuş da, gördüm gülümsər,
Açar qəlbi açdıqca güllər, çiçəklər.
Günəş ruhi-insana bin nəş’ə sərpər,
Füruzanü taban, xuraman-xuraman.
Gəzindikcə baqdım o parlaq sitarə,
Şətarət verir adəta, nevbaharǝ:
Səfa bəxş edər sanki əğyarə, yarə
Təbəssümlə hər an, xuraman-xuraman.
Nələr bəkliyordum o dilbər mələkdən?
Şaşırdım, bilinməz nələr söylədim bən,
Gönül çırpınır, sızlar, amma o həp şən...
Saqınmaz, alır can, xuraman-xuraman.
Tǝrǝhhüm bulunmaz o afətdə əsla;
Əvət, fərq yoq onca həp ağla, sızla...
Tǝbah olsa dünya, gülümsər o hala,
Saçar qəlbə tufan, xuraman-xuraman.
Nə sehr eyləmiş derkən, axır nə etmiş!?
Dalıb getmişim, bənliyim sanki bitmiş;
Ayıldım ki, halımdan ürküb də getmiş,
Hərasanü heyran, xuraman-xuraman.
Sayfa 65
·
293 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.