Yine wells yine bilim kurgu yine ironinin dibi. Bu adamı sevmenin en büyük getirisi insanın ufkunu alabildiğine açıp düşünceye gark etmesi.
Büyümenin, insanoğlunun büyümesinin dünya için getireceği kaosun bir fragmanı olabilecek bir eser. Bilimin ve bilim adamlarının insanlığı daha iyiye getireyim derken yaptıkları çalışmaların insanın üzerindeki çarpıklıkların bir tezahürüdür bu güzel eser.
Derinden kendimce bir fikir çıkarmaya çalıştım. Tohumu insanlığın faydasına olabilecek sosyalizm ya da komünizm gibi fikirler için bir sembolik olduğunu düşündüm önce. Ama işin içine insanın kendisi girince ve iş büyümeye gelince hiç de öyle değilmiş.
Akıcı ve güzel üslubuyla yine insanı kitaba sürüklüyor yazar. İnsanın büyümesi bir sembolize mi? Buradaki tohum insanlığın gelişim göstermesi mi? Ya da tohum, bir fikir mi, ki dünyayı yeni baştan yaratma çabası içine girsin?
Ve aklımda daha bir sürü deli sorularla kitabı noktaladım. Yazar kitabı farklı bir şekilde noktaladıysa da bana göre bu savaşım ilelebet nesilden nesile sürecek gibi...