Hintli "kurbağanın, içinde yaşadığı bataklığın suyunu içmediğini" bilir.
....
Bir biçimde biz Batı' da yaşayanlar da, doğaya karşı davranışımızda yolunda gitmeyen bir şeylerin var olduğunu fark etmeye başlıyoruz. Kimi zaman pek övündüğümüz ve bütünüyle mantık, bilim ve bizi çevreleyen her şeyi egemenlik altına alma üzerine kurulu olan uygarlığımızın, bizleri çıkmaz bir sokağa vardırdığı izlenimine bile kapılıyoruz ama her şey bir yana yine de bizi buradan ancak mantık ve bilimin çıkartacağını düşünüyoruz. Böylece ormanları kesmeyi, ırmakları kirletmeyi, gölleri kurutmayı, okyanusları ıssızlaştırmayı, -ekonomist bilim adamlarının sözünü dinleyerek- bunun varlık getireceğini düşünerek her türlü hayvanı yetiştirmeyi sonra da canına kıymayı sürdürüyoruz.
Ve varlıklı olmanın mutlu olmak demek olduğu boş kuruntusuyla bütün enerjimizi, tüketmeye harcıyoruz; hayatın eski Roma uygarlığı şölenlerindeki gibi daimi olarak yemek ve yeniden yiyebilmek için kusmak olduğunu zannediyoruz.
İşin şaşırtıcı yönü, artık bütün bunları büyük bir doğallıkla yapıyoruz çünkü herkes kendinde buna hak görüyor. Kendimizi herhangi bir biçimde dünyanın bir parçası olarak görmüyoruz.
Tam tersine. Herkes kendini ayrı, sadece kendine ait bir varlık olarak algılıyor. Herkes kendini zekasının, yeteneklerinin ve de özellikle özgürlüğünün gücüyle var sayıyor. Ama işte bu kendimizi özgür hissetmemiz, dünyanın geri kalanından kopuk saymamız, bizlere büyük bir yalnızlık ve hüzün duygusu veriyor.
Çevremizde gördüğümüz pek az şeyi güvenilir sayıyor ve bu sınırlı bakış açısıyla bizim de parçası olduğumuz o geri kalanın yüceliğini kavrayamıyoruz.
Sayfa 196 - Pan YayıncılıkKitabı okudu
·
130 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.