Günlerdir içimde ağırlaşan bir melankoli ve derin bir içe kapanıklık hali var. Bu durumun sebebi ise acı bir farkındalık; kötü hissettiğim zamanlar içimi dökmek, bir dostla dertleşmek isterken yanı başımda gerçekten bu hislerimi paylaşacak birinin olmadığını görmek. Bu bilinç, beni sanki bir siyah örtü altına alıp karanlık bir boşluğa atıyor. Elbette biliyorum ki insanın kendisini aydınlığa çıkaracak olan ışık kendi içindedir. Ancak ben bu içsel yolculukta kendi ışığımı kimseye kapamadım. Ve tam da bu durum, yüreğimi yakan nokta; kendi ışığımı başkalarıyla paylaşırken, kendi ışığım sönük olduğunda kimse kendi ışığını benimle paylaşmıyor. Bu bilinç, bana acı veren şey..