Ben 6. Sınıftayken ablama o kadar imreniyordum ki... Anneme ben kapanmak istiyorum demiştim. Kapalılar benim gözümde böyle dünyanın en güzelleri gibi geliyordu. (Ki hâlâ da öyle.) İlk paragrafta resmen kendimi buldum. Annem ilk yıl izin vermedi. Bu iş çocuk oyuncağı değil, bir daha açılamazsın, bu oyun değil dedi. Yav anne valla açılmayacağım, çoook güzell.. diyordum.🤭
Daha sonra Allah'ın izniyle kapandım. Ta ki bu yaşıma kadar doğru bir tesettürüm yoktu. Bu sene çok şükür ferace giymeye başladım, ve giydiğim şeyler etek ve ferace ya da çok çok geniş yazlık pantolonlar. Feraceye giydiğimde, vay be, dedim. Kendimi o kadar güvende hissediyordum ki ilk giydiğimde... Göğsüne veya kalçana bakmıyorlar, sana bakmıyorlar, kötü niyetle. Bu o kadar güzel ki. İslâm kadar güzel,kadına değer veren bir din bilmiyorum ben.. Elhamdülillah ☺️
Geçenlerde arkadaşım şu cümleyi kurdu, kapanmak için yaratılmışsın resmen, dedi. Çok sevindim ama bu beni nefsime yöneltmedi. İslâm gibi bir din içerisinde yaşadığım için ne kadar mutlu olduğumu farkettim. Şükürler olsun Yarabbim!❤️❤️