"Tanrı, ister sözlerde, ister şarkılarda, ister sahnede olsun, gerçekten nasılsa hep öyle anlatılmalıdır."
"Tabii, öyle olmalıdır."
"Şimdi bana söyle: Tanrı aslında iyidir, onu öyle göstermeli, değil mi?"
"Elbette."
"Ama iyi şeylerin hiçbiri zararlı olamaz, değil mi?"
"Öyle sanırım."
"Tabii, bir şey zararlı olmazsa zarar vermez, değil mi?"
"Vermez."
"Zarar vermeyen, kötülük eder mi?"
"Hayır, etmez."
"Kötülük etmeyen, kötülüğe sebep de olmaz, değil mi?"
"Tabii, olmaz."
"Peki; iyi şey faydalıdır, değil mi?"
"Evet."
"Öyleyse, refaha neden olur."
"Evet."
"Demek ki, iyi, her şeyin nedeni değil, ancak iyi olanın nedenidir; kötü olan şeylerle ilgili değildir."
"Evet, tam öyledir."
"Demek oluyor ki, tanrı, iyi olduğu için, çoğunun dediği gibi insanların başına gelen her şeye değil, ancak birkaçına neden olur; başımıza gelenlerin çoğunun nedeni o değildir. Çünkü iyilikler kötülüklerden çok daha azdır. İyi şeylere tanrı neden olur; kötü şeyler için ise, başka nedenler aranmalı; neden olarak tanrıgösterilmemelidir."
"Bence çok doğru söylüyorsun" dedi.
"Tanrılar hakkında böyle akla sığmaz bir yanılgıyı, ne Homeros'tan, ne de başka bir şairden kabul etmeli.
'Zeus'un kapısı eşiğinde biri ak öteki kara bahtlarla dolu iki küp vardır.'
Zeus kime her ikisinden karıştırıp verirse, ona bazen bahtın kötüsü, bazen iyisi nasip olur. Kime yalnız kötüsünden verirse, onu 'kemirici bir açlık, kutlu yeryüzünde kovalar' diyenleri dinlememeli; 'Gerçekten, iyiliği de, kötülüğü de bize Zeus dağıtır' diyenlere de bakmamalı.
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.