İnsan bazı durumlarda, karşısındaki insanın kendisini bir aptal yerine koymasına bile razı olup onun davranışlarını gözlemler. O kendini akıllı sanarak seni sömürdüğünü sanır, ama sen kendi davranışını ona göre belirlemediğin için, yine aynı saflık ve iyilik duygusuyla hareket edersin.
Bu durumu Dostoyevski şöyle anlatıyor: “Hapishaneye geldiğim zaman fazla param yoktu, ama daha nefes almaya vakit bırakmadan bana başvuranlara para vermiştim. Dahası, kendilerini tanımadığımı, beni aldattıklarını sanarak, ikinci, hatta üçüncü defa gelenleri de boş çevirmemiştim. Onlara içten gücenmek ya da kırılmak elimden gelmiyordu... Mutlaka yalan ve kurnazlıklarıyla beni kafese koydukları kanısındaydılar. Oysa eminim ki para vermeyip onları kovsaydım, beni daha çok sayacaklardı. Ama kızdığım halde, istediklerini vermemek elimden gelmiyordu.”
Sayfa 10 - Chiviyazilari Yayınevi, İstanbul
18 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.