Ben de böyle düşünüyorum; tamam olgunluk iyi bir şey ama o duruma gelene kadar da birçok feragatte bulunuyoruz, bizden çok şey götürüyor olgunlaşma süreci. Nietzsche, "Beni öldürmeyen acı güçlendirir." der. O acı bizi güçlendirirken olgunlaşıyoruz ama acının kalıntıları da kalıyor. Bu yüzden dediklerinize katılıyorum hocam.
Bence yaşımızın gelişimsel evrelerine uygun bir ruh halinde bulunup, o ruha uygun davranışlar sergilememiz, daha sağlıklıdır. Örneğin oyun yaşındaki bir çocuğun olgun davranışları beni her daim şüphelendirir.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.