Ne zaman bir engelli görsem, bakışlarımı kaciririm ondan, istemem kendisini farklı hissetmesini, istemem ona acidigimi falan sanmasini... Ona yokmuş gibi davranmak değil de benden biriymiş gibi hissetmesini isterim. Kısaca insan gibi hissetmesini...
Ve eminim ki tüm bu insanlar kelimelerin gücünün farkında değildi. Oysa ben farkındaydım. Düşüncelerin kelimelere ihtiyacı vardır. Kelimelerin de sese.
Düşün ki kelimeler beyninin içinde dans ediyor, çığlık atiyor, susmuyor hep konuşuyor ama dilinden dökülemiyor. Normal insanlar için sıradan olan bu yetenekler onlar için çaresizliği anlatıyor. Evet en büyük çaresizlik konuşamamak, derdini anlatamamak, sevdiğini söyleyememek...
Kimse anlamıyor. Hiç kimse... Bu da beni deli ediyor.
Empati kuralim mi? Biraz empati... Kendi dünyalarında anlatamamak, anlaşilamamak zaten onlar için oldukça güçken neden birde kendi önyargılarımız, ahh çok yaziklarimizla, tühh tühh vahhh vahhh larimizla dünyayı onlara dar ediyoruz ki...!
Ahhh Melody, Canım Melody... 
İçimdeki Müzik
Yaşadım seni... Her bir satırı okurken yanında olmak istedim. Sevincini, hüznünü, öfkeni taa içimde hissettim. Yine de en büyük teşekkürüm umudunu hiç kaybetmeyen ve Melody' ye fırsat tanıyan,imkan verilmesini saglayan, ve ona inanan Bayan Brooks'a, Catherine, Bayan V. 'ye.
Kitabın son satirina kadar boğazımda bir yumruyla okudum. Melody sevindikçe, üzüldükçe , öfkelendikçe pıt pıt akıttım gözyaşlarımı sayfalara .Ve size en büyük tavsiyem bu kitabı, bir çocuğun hayatına dokunmak istercesine okuyun, çevrenizdeki birilerinin ve hatta en yakınınızın bile Melody' nin durumunda olabilecekmiş gibi okuyun,kendinizi Bayan Brooks( anne )muş gibi okuyun.
Bu durumda siz ne kadar mükemmel olabilirdiniz bir düşünün?
Okuyun ve okutun.
Kahve tadında keyifli okumalar...
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.