Kitabın akıcılığı ve sanki herşey yanıbaşımda oluyormuş gibi hissettiren anlatımını çok beğendim ancak konu çok ağırdı... Bir çocuğun bu kadar acı çekmesi, bu kadar fiziksel ve duygusal şiddet görmesi malesef bir zamanlar böyle şeylerin yaşanmış olması gerçeği çok üzücüydü. Gözyaşlarıyla okuduğum, bir umut kurtulacak artık diye beklediğim ama Portuga'nın ölümüyle Zezé'nin hayattaki şansını kaybetmesi, iyiliğe dair umudunu kaybetmesi, şeker portakalı ile vedası ve nicesi ile son sayfasına bir günde nasıl geldiğime şaşırdığım yüreğimde bir acı ile bitmiş olan güzel bir klasikti, okumak bu yaşımdaki bana nasipmiş.
*Aynı evrende yaşamamalı cellatlar ve çocuklar.
Ya ölmeli cellatlar ya da hiç doğmamalı çocuklar.*
Bir çocuğun celladının onun emanet edildiği ailesi olmadığı bir dünya diliyorum.