Spoiler içerir. Kitaplığımda sessizce okunmayı bekleyen ama bir türlü elimin gitmediği, okumaya başladığımdan andan itibaren de elimden düşmeyen kitap… O kadar çok beğendim ki! Kitap bitince boşluğa düştüm. Kahramınımız Mevlüt’ ün hayatını anlatıyor ama Mevlüt’e eşlik eden diğer kahramanlarımız da olaylara kendi bakış açılarını ve duygularını kendi ağızlarından söylüyorlar. En sevdiğim bir olay karşısında herkesin kendi ağzından bakış açısını okuyabilmek oldu. Kitabı okurken gerçekten kafanızda tuhaflıklar oluşuyor; şaşırdım, bu nasıl olabilir dedim, mutlu oldum, ağladım… En çokta Rayiha ölünce ağladım ama kitabın bitiş cümlesi beni rahatlattı. Mevlüt’ün hayatını, genç olma adımlarını, yaşadığı ikilemli duyguları, babasıyla olan iletişimlerini, evliliğini, çocuklarını ve geçim derdini konu ediniyor kitap. Bununla beraber güzel İstanbul’u, o çok sevdiğim bozayı, kadının ve erkeğin toplumdaki yerini ve beklentileri, sağ-sol siyasal çatışmaları, her telden konu var romanımızda. Ataerkil toplumda kadının ne kadar ezildiği ve o zamanlar eğer şanslıysa iyi bir kocaya düşmenin kadın için nimet olduğunu ya da babası destek çıkarsa okuyup kurtulabileceğini görüyoruz ve ne yazık ki durum hala öyle. Erkeğinse ev geçindirme yükümlülüğünün olduğu, ev halkına sahip çıkması gerektiğini görüyoruz. Sağ-sol çatışmalarının aslında ne kadar saçma olduğunu görüyoruz okuyunca iki tarafında kendince haklı yanlarını görebiliyoruz. O zamanda fakir, yoksul insanların umutlarını kullanarak birbirine düşürüldüğünü ve yine olanın yoksula olduğunu görüyoruz. Dövende kardeş dövülende , ölende bizdik öldürende… Kahramanımız Mevlüt bunu sezmiş olmalı ki nabza göre şerbet vermeyi iyi biliyordu. En çok Mevlüt’ün kız kaçırma hikayesi ve devamı beni etkiledi. Rayiha ile olan aşkları, birbirlerine olan destekleri o kadar güzeldi ki Rayiha ölünce sanki Mevlüt gibi romanda yalnız kaldı. Evlilikleri zar zor geçinmelerine rağmen mutlulukları hem de o tek göz odada… Evliliğe bakış açım değişti doğrusu. Kitabı çok beğendim ve bittiğine üzüldüğüm kitaplardan oldu. İçim o kadar tuhaf oldu ki hem kendimden çok şey buldum hem hayattan hem çok tanıdık geldi hem çok şaşırdım. İçim o kadar tuhaf ki hissettiğim duyguyu dökemiyorum, bi Orhan Pamuk değiliz sonuçta

Kafamda Bir TuhaflıkOrhan Pamuk · Yapı Kredi Yayınları · 201913,5bin okunma

·

197 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Başak Yılmaz