Kitapta yer alan öykülerin temel dokusunu kalabalıklar içinde yalnız olan insan yaşamları oluşturuyor. Kimi müzikle kendini çoğalıyor, kimi yazı ile. Bir yer edinme telaşına düşmeden, dünyadaki izini netleştirenlerin hikayesi.
Satırlarda hem melodilerin, hem de edebiyatın gücünü hissediyoruz. Anlatmak ve anlamak isteyene ikisinin de etkisi aynı değil mi?
Kopya öyküsünde kırmacaya sığındık.
"... kağıt adam olarak geri dönmüştüm, artık ben de bir kurmacanın içindeydim, her şey bir düzlemde mürekkeple terkipli gibiydi."
Füg ile notalarda kendini buluşun melodisini dinledik.
"Kayboluşa duyduğum öfkeyi ilk kez hissetmiyorum,zaman içinde yiten onca şeyin aslında hiçbir zaman kaybolmadığını görüyorum, kendileri orada olmasa da kapladıkları alanın boşluğu olduğu gibi duruyor, bu da bir oluş, bir tür varlık."
Mancar ile bilinmeyenin de sevilebileceğini öğrendik.
" Yerimi sevmeye ve geçip giden günleri daha uzun yaşamaya, belleğime kazımaya verdim kendimi. Süreklenmiyordum artık, zamanın kum saatinin çatlaklarından akıp gittiğini hissetmiyordum. Anı yakalamayı öğrenmiştim,bir insanın yetiştiği topraklarla hiç bilmediği topraklar arasında kurduğu bağı yakalaması yeterliydi bunun için. "
Bis, Kalan, An, Her Ne Yaşıyorsan...
Her öyküyü ayrı bir sevdim. @ithakitürkce 'den çıkan Utku Yıldırım' ın Hayatında Değil Yerin, her öyküsünde kuvvetli bir metin okumanın doyumunu veriyor.
Canım 
Esra Taşpınar tavsiyesi ile okudum, ben de sizlere tavsiye ederim.
·
46 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.