Keşke, insanların hakkımda ne düşündüğünü, düşüneceğini ve düşünüyor oluşunu hiçbir zaman dert etmeseydim. Ah! Böyle yaparak ne büyük pranga vurmuşum kendime. Nasıl da esarete mahkûm etmişim zihnimi. Zaten çoğuyla mecburiyetten bir araya geldiğim insanlarla pek kıymetli zamanımı harcarken, bir de onları yanımda yoklarken bile kafamın içinde taşıyıp, kendime eziyet etmişim. Aptal kafam! Bu hayat tek kişilikmiş de haberim yokmuş.
Sayfa 90 - Karina YayıneviKitabı okudu
·
180 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.