Bir kitap olsam sen olmak isterdim günce.. kimse anlamasın diye gülmekten yorulduğum, kendime söylemekten bile korktuğum, hatırladıkça sadece yutkunduğum, içimde beni ben yapan mı yoksa beni benden alıkoyan mı bilmiyorum.. yaralarım var.. benim ha bire dikmeye uğraştığım ama dikiş tutmayan yaralar.. işte ben sen olmak isterdim günce.. dikiş tutmayan yaraya merhem olmak isterdim.. bir çocuk oyun oynarken, bir kadın yemek yaparken gülmek isterdim.. kendimle kavga etmez, kendimi sevmek için uğraşmak isterdim. Etrafımdaki yeşile bakıp, üstümdeki maviye dalıp, içime nefesi hakederek çekmek isterdim. Konuşmak isterdim ben, haykırmak, avazım çıkana dek bağırmak.. Ben acının diliye konuşabilmek, acıyı tarif edebilmek isterdim.. ölen, yiten her ne varsa o oldum ben. Ama sen, sen olmak isterdim günce.. taşı, toprağı delen küçük de olsa bir filiz.. Bir kitap olsam sen olmak isterdim günce.. Bir kitap olsaydım keşke.. çocuklar ağlarken, kadınlar ölmeyi dilerken; ben nerdeydim, niye vardım dedirten.. bana insan olmayı beceremediğimi, insan olamadığımı hissettiğimi gösteren bu kitap.. Bir kitap olsam sen olmak isterdim günce.. isterdim işte.. hâlâ korktuğum, hâlâ ses olamadığım için sen değil, sen olmayı istemekle kalıyorum.. “İnsanlık trajedisinin biçimlendiği uçurumu dillendirme çabası... Sanırım en başta kendimi, kendi yaşantılarımızın, kendi gerçeğimizin taşlaşmış seyircileri olmaktan çıkabileceğimize inandırmak istedim.” (syf 138) Evet ben ruhumun nefes aldığı bir yaşam: bir delinin güncesi olmak isterdim... (Bu bir inceleme değil belki.. okurken kitabı değil, benliğimi inceledim.. kendim için en azından bu kadarını yapabilmeliydim..)

Bir Delinin GüncesiAslı Erdoğan · Everest Yayınları · 2017739 okunma

·

118 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gamze