Nekadar yorgun düştüğümü tarif edemiyorum bazen. Anlatsam da anlaşılamayacağını bildiğimden anlatmak bile boş geliyor. İnsanların at gözlükleriyle bakmasını anlamıyorum. İşine geldiği gibi muamelenin bir uzuv haline gelmiş gibi sıradanlaşmasını. Sayıların hiçbir anlam ifade etmediğini... Bu yalnızlık ve bu hiçlikte, sanki kendi gölgemle kavga eder gibi savurduğum tüm yumrukların boşa gittiğini anlıyorum. İnsan olmak en azından öyle yaşamaya direnen olmak çok yorucu geliyor. İsyana ramak kala susmayı tercih ediyorum, belki de bi gün küçük bi valizle gitmeyi. Belki dönerim bi müddet sonra,yatağımda kalan sıcak izin nekadar süre hissedileceğini anlamak için ya da anahtarımı dahi almam yanıma. Buna daha karar vermedim.
Tek bildiğim kulağımda çınlayan doğru sözlere kulak vermem gerektiği.
İnsan hep yalnızdır ve acıdır bu. Ama pek de yapacak bir şey yoktur.
İnsan kendi söküğünü kendi dikmelidir.
Bu da zordur, hele ki sökük sırtındayda; ya çıplak kalıp söküğü dikmeye karar vermeli ya da o sökükle gezmelisindir.
İnsan olmak zordur, hele ki içinizdeki insanı öldürmeden yaşayabilmek,daha da zordur.
08.05.22/13.48/t.u(yazılar telif hakkına sahiptir)
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.