İsmayıl şıxlının güclü qələmilə yenə bir şahəsər oxudum. Bu kitab sizi şəhərin qalabalığından alıb kəndin aram edici mühitinə aparıb fərqli hisslər yaşadacaq.
Kitabın son cümləsi ən sevdiyim cümlələrdən biri oldu: “Onlar dinməzcə həm ağlayır, həm də gülümsünürdülər. Nə etmək olar? Kədərlə sevinc elə əvvəldən əkiz doğulmamışdırmı?”
