Bulabildiğim en gölgelikle köşede durdum ve özellikle sarsıcı bulduğum cümleleri bir kez daha okuyup altlarını çizdim:
“İnsan kitleleri hayatlarını sessiz bir çaresizlik içinde yaşıyor. Basmakalıp ama bilinçdışı bir ümitsizlik, insanlığın oyun ve eğlence dediği şeylerin bile altında yatmakta.”
Thoreau, bütün bu ışıkları ve curcunasıyla,