“Evet aslında uzun hikaye ama ben kısa anlatıyorum.”diye başlayan içerisinde hüzünlü, mizahi hikayelerle dolu bir İstanbul İstanbul okudum. Ama bu hikayelerin hepsinde bütün duygular ve düşünceler her zaman “Umut’a” bağlanıyordu. Bu kitabın en çok beğendiğim yanı da: “Ne olursa olsun her acının ve hüznün bir çıkış kapısı vardır.” düşüncesiydi. Her yaranın iyileşeceğini ve her acının bir sonu olduğunu anlatan kitap belki onlarca hikaye barındırıyor içerisinde. Hikayelerde; beni üzen insanlara çektirilen acılardı.İnsanlara yapılan insanlık dışı muamele ve işkenceler…Gerçek hayatta da bu işkenceleri yapanlar acaba nasıl bir hayat sürdüler? Başkasının çocuğuna, eşine işkenceler yaparken mesela evlerine gittiklerinde kendi çocuklarına, eşlerine nasıl sarılabildiler? Ya da bir insanı gerçekten sevebildiler mi? Ben hiç sanmıyorum…

İstanbul İstanbulBurhan Sönmez · İletişim Yayınları · 2019972 okunma

·

79 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Luna Lunera