‘’…böyle bir boşluktu işte.
Anlatmaya korkuyordum.
Belki anlatırken daha da idrak ederim ve o dayanılmaz kramplarım şiddetlenir diye düşünmeye dahi cesaret edemiyordum.
Sadece yaşıyordum onu.
Elimden geldiğince kendimi teğet geçmek istiyordum.
Dayanmaktan, acı çekmekten kaçıyordum.
İşte hepsi bu.
Aslında ne acı çekmek nede sabretmek büyüyordu gözümde.
Ben sadece aynı çember etrafında çaresizce dolaşmaktan kaçıyordum.
Aynı filmi izlemek, aynı taşa takılmak, aynı yerde beklemek gibi bir şeydi bu.
Bitmiyordu çünkü.
Ne öldürüyor ne de tam anlamıyla var olmama izin veriyordu.“
İnan bana, büyük acı yoktur, büyük pişmanlıklar, büyük anılar yoktur.
Her şey unutulur, büyük aşklar bile.
Yaşamda aynı anda hüznün ve coşkunluğun bulunuşu bundandır.
Olayları görmenin ancak belli bir yolu vardır ve zaman zaman ortaya çıkar.
İşte bunun içindir ki, yaşamında büyük bir aşka, mutsuz bir tutkuya sahip olmak yine de iyidir.
Bu en azından bizi çökerten nedensiz mutsuzluklar için bir korunmadır.
·
218 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.