öncelikle bu kitabın hikayelerden oluştuğunu belirttikten sonra her hikayede insanlarla bağdaştığımızı zannediyor olsak bile kitabı bitirdiğimizde aslında hikayedeki insanlarla değil, onların yaşadığı bazı duygularla bağdaştığımızı ve bu duyguların bizi “bu hikayenin gideni ben olacağım” diyen ‘bakkal osman abi’ gibi biçare bırakabileceğini yahut “hâlâ, sadece insanım!” diyen Darcy’in umudu kadar diri tutabileceğini ve duyguların gerçekten bizi insan kıldığını duygusuz hiçbir yere ve zamana ait olamayacağımızı hissettirmekte.
