Kısa ve akıcı bir öyküydü. Fakat okurken sürekli artık bi olay olsun çok sıradan ve sıkıcı derken son kısımda Nastenka ablamın beni şok etmesi… Dostoyevski’nin en sıradan yazısı bile o kadar akıcı ki… Nihayetinde çerezlik bi kitaptı. Hoşuma giden detaylar ise; Nastenka ile görüştüğü geceleri ‘beyaz gece’ olarak adlandırması ve gerçekten sevdiği için her durumda onu anlayıp asla kin tutamaması. Nastenka’nın hareketi dışardan hoş görünmese de empati yapıldığında çoğu kişi sanırım onla aynı kararı verirdi.
