Andre du Bouchet
Ateşe ilişmiş, yürüyorum, havayla karışmış silik kağıt üstünde, içi boş toprak.
Kolumu rüzgâra ödünç veriyorum.
Kağıdımdan daha uzağa gitmiyorum.
Önümde, oldukça uzakta, bir vadiyi örtüyor.
Tarlada, biraz daha uzakta, neredeyse eşitiz. Taşlar üzerine yan çökmüş bir halde.
Ötede, ağaçtan, acıdan sözediliyor.
Tanıyorum kendimi. Delirmemek için.
Gözlerimin toprak kadar zayıf olmaması için.
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
