Öznellik ‘öteki’den projekte edilir.
Ruhun kendi içsel uyumuna yakınlığı, algı boyutunda dış yaşama olan uzaklığı kadardır. Çünkü içsel bütünlük, hakikatin peşine düşüldüğünde zuhur etmeye başlar. Tamlığa ulaşma yolunda arzular farklılık gösterebilir ama aynada kendine bakmaya cüret edebilen özne için yalnızlık kaçınılmaz ve ortak bir olgudur. Burada sosyal bir yalnızlıktan bahsetmiyorum, bu yalnızlık daha çok ötekine yabancılaşarak kendi hakikati içerisinde var olma temelindedir. Bu hakikati ve tabii ki hakikat yanılgısını, görünüşüyle ilgili bir yorumla tetiklenen karakterin düşünceleri üzerinden anlatıyor bize yazar. İtiraf etmeliyim ki kıskandığım bir kitap oldu. Evet, bazı kitapları kıskanıyorum, bazı yazarları da. Aslında nadiren oluyor bu ama beni hem heyecanlandırıyor hem de garip bir hüzne boğuyor. Bu kitapta ise uzun zamandır kafamda dönüp duran düşünceleri bu kadar net anlatmasını kıskandım 
Luigi Pirandello'nun.
Çoğunluğun dikkat etmediği anlardan, öylesine söylenmiş cümlelerden ortaya çıkan hikayeleri çok seviyorum. Tam olarak öyle bir anlatı bu. Vitangelo Moscarda, başkalarına yansıyan imajının kendi algısıyla uyuşmadığını fark ettikten sonra, kendine doğru bir yolculuğa çıkıyor. Bu sırada yer yer okura sesleniyor, yer yer ağzının payını alıyor :).
'Öteki' tarafından şekillendirilen öznenin hakikati peşine düşen ve parçalanmış benlik kavramını yansıtan bir yolculuk bu. 'Ben' in oluşumunun, aynada görülen görüntüyle özdeşleşme yoluyla başlamasıyla, kimliğinin istikrarsızlaşması ve ardından çok yönlü benliğinin keşfine giden bir yolculuk...
Bu yolculuk, aynı zamanda bölünmüş özne kavramıyla da ilişkilendirilebilir. Başkalarının beklentilerine sürekli olarak uyum sağlanması, çeşitli sosyal bağlamlara uyum sağlamak için bilinçli ve çoğunlukla bilinçsiz farklı maskeler takmak, özne için parçalanmış bir benlik duygusu yaratır. Bu parçalanma, sürekli bir bütünlük ve özgünlük duygusu arayan öznenin doğasında var olan eksikliğin simgesidir.
Yazar bize bu noktada içsel uyuma ve dolayısıyla hakikate ulaşma arzusu ile toplum tarafından dayatılan kimliklerin çokluğu arasındaki içsel savaşın altını çiziyor.
Diğer bir yönden, Vitangelo'nun yolculuğuna, gerçek benliğini ifade etme mücadelesi ve ardından öznenin gerçek alandaki kimliğinin karmaşıklığını yakalamada dilin sınırlarını fark etmesi göze çarpıyor. Yazar, içsel deneyim ile dışsal ifade arasındaki doğal boşluğu vurgulayarak, kendi hakikatine ulaşmanın nihai olarak zor olduğu ve dilbilimsel ve sosyal kısıtlamalara tabi olduğunu da vurguluyor. Buraya kadar kitapla iyi anlaştık ve bir sorunumuz olmadı fakat;
Kitabın sonunda yazarın vardığı yargı benim için pek uygun değildi çünkü bende doğrulanmadan sonuçlanan bir kanı izlenimi yarattı. Ben hakikate onun baktığı gözle bakmıyorum. Yine de oldukça keyifli bir çalışma olmuş.
·
139 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.