-Denge diyorum denge şart bir kere!
-Ben dengesizim hocam.
-Haydaa ne diyorsun evladım sen?
-Hocam benim hayatımda denge yok zaten bende de yok. Duygularımı hep uçlarda yaşarım bi sabah kalkarım enerjik hayattan zevk alan ve en önemlisi umutlu uyanırım bi sabahta kara bulutlar eşliğinde uyanırım umut kelimesine nefret duyumsarım. Bazen sinirli bazen dünyanın en sakin insanı olurum bazen çok konuşurum o kadar çok konuşurum ki az kala derinlere inerim ama son anda susarım. Dengesizim işte hocam bir anım bir anımı tutmaz belirsizlik girdabında boğulurum.
-Ama insan boğulmadan nefes alamaz ki.
-O ne demek hocam biz balık mıyız şimdi?
-Haydaa yavrum evladım iyi dinle biz balık değiliz çünkü dünya cam fanustan ibaret değildir. Düşmeden kalkamazsın. Çökmeden toparlayamazsın. Boğulmadan nefes alamazsın. Kendinde boğulmadan kendini bulamazsın. Kaybetmeden kazanamazsın. İşte bunlar denge sen her gün enerjik ve mutlu uyansan onun kıymetini bilmezsin ki burda da denge devreye girer gece ile gündüz gibi hep aynı olamayız hep aynı duyguları hissedemeyiz unuturuz ve bastırırız hal böyle olunca da insan doğası denge ister zira insan arapça bir kelime anlamı unutan demek unutursun çünkü insansın çünkü nankörsün çünkü alışırsın.